Dag 13 (San Francisco)

Vandaag na een ontbijt van je opgewarmde pizza-slices naar pier 41 voor de boot naar Alcatraz. Daar vertelt een ranger (boswachter) ons dat we in een national park zijn, het meest bezochtte ter wereld en dat we de recommended en prize-winning audiotour boven kunnen krijgen. We hadden ons ook laten verleiden tot zo’n walkman, voor het eerst in Marijkes leven. Maar, ik moet zeggen, die Amerikanen doen het leuk. Een paar oud-gevangenen en oud-cipiers vertellen verhaaltjes bij cel 204 en bij de dining room en bij cel 431 etc. Soms over het dagelijks leven, soms over een “great escape”. Alcatraz was van 1939 tot 1963 actief als gevangenis “voor de ergsten van de ergsten”. We kunnen de cellen zien, zelf in de cellen gaan, etc. Erg levendig allemaal, gewoon goed gedaan. Als special guest is er vandaag zelfs een oud-gevangene aanwezig die zijn boek signeert en vragen beantwoordt.

Na de tour gaan we terug met de boot naar SF, lopen wat, lunchen in een chinese diner en bekijken dan de “crookiest street in the world”, Lombard Street. Een straat, minder steil dan waar wij wonen, is niet gewoon een steile straat, maar een enorme zig-zag met plantenbakken in het midden en staat daarom op elke must-see list.
Daarna met de bus naar Mission voor goedkope boodschapppen bij Chinese en Mexicaanse supermarkt-winkeltjes. Met de taxi omhoog (decadent!!) en vervolgens gaat Peter het eten voorbereiden. Vanavond doen we namelijk een kleine BBQ-party voor de aardige SF-mensen. Het is 4 x Adaptive Path, want Joost en Britta zijn op Hawai, dus we zijn met zijn 6–en.
Marijke gaat ondertussen naar de nieuw geopende nailstudio, voor een “manicure en spa pedicure, $18”, waar ze ruim een uur onder de pannen is: massagestoel, voetenbadje, voeten en handen vijlen, raspen, masseren en 4x lakken!


Het etentje is gezellig, ons huis wordt zeer duur ingeschat, we hebben teveel eten (american portions) en we ontbijten morgen dus met grilled salmon, fruit salad and ribs....

Dag 12 (San Francisco)

Woensdag, fietsdag! We willen weer naar het noorden, want we hebben goeie dingen gelezen over Muir Woods, waar reuzenbomen groeien en Sausolito, een leuk winkeldorpje aan de overkant van de baai. Het schijnt allemaal op fietsafstand te liggen, dus heeft Marijke de goedkoopste fietsverhuurder uitgezocht en zelfs nog kortingsbonnen gevonden in een van de vele folders die we verzameld hebben.
Met de tram-die-verandert-in-een-metro (“J, Church”) en de oude trammetjes van lijn F (“Market”) gaan we naar de Fisherman’s Wharf waar we de toeristische winkeltjes deze links laten liggen en de fietsenwinkel opzoeken. De fietsen zijn prima en we testen ze op weg naar de pier waar kaartjes voor het Alcatraz-eiland worden verkocht, want daar willen we morgen heen en ze schijnen snel uitverkocht te raken.
Dan gaan we op weg, maar niet voordat we een koffie bij Fort Mason en lunch-inkoopjes bij een Safeway-supermarkt in de wijk Marina hebben gedaan.

We komen vrijwel direct aan bij de eerste klim: de Golden Gate Bridge op. Nou, en die is hoog! Marijke kan eerst nog sprinten, een Canadese man verbaasd achter zich latend, maar moet al snel wat uithijgen. Zo zal het nog wel een paar keer gaan deze dag... Eenmaal op de brug is het uitzicht fantastisch en blijkt iedere klim de moeite waard. Afdalen naar Sausolito, en dan weer klimmen naar de bergen waartussen de Muir Woods verstopt liggen. Af en toe lijken we verdwaald, zeker na een stuk bergop, maar dan blijkt iedere keer na de volgende bocht, dat we nog steeds goed gaan. Marijke stapt regeltmatig af om te lopen en verzucht “Dit is gvd helemaal geen vakantie!!”


Zo komen we aan bij de grote bomen. Er moet vast een heel bos van die dingen zijn, met mooie wandelpaden ertussen waar je heel lang niemand tegenkomt, maar wij kwamen vanwege de vermoeidheid niet verder dan de drie korte wandellusjes over verhoogde vlonders of verharde paden voor de lui aangelegde toeristen en Amerikanen. Mede daardoor leek het de fietstocht niet echt waard. De terugweg begon met veel dalen, helemaal tot aan het strand van Muir Beach, jiiiiiieeeeeehah! Daar hebben we een half uurtje gelegen en toen werd het vloed en was het ook weer tijd om naar huis te gaan. Eerst weer een stuk klimmen over Highway 1 (niet zo stijl, wel lang, wel GVD), daarna hard dalen, tussen de auto’s. Te gek om ze bij te kunnen houden (zij mochten soms 15, soms 25 miles per uur, wij moesten daarvoor afremmen) en af en toe wel eng.

Toen we in Sausolito aankwamen was er helaas geen tijd meer om te shoppen, alleen nog voor een groot ijsje en toen moesten we al de een na laatste veerboot op, via Tiburon terug naar San Francisco om de fietsen op tijd in te leveren.

Dan in SF nog maar even shoppen voor we de fietsen moeten inleveren. Daarna een drankje bij Jack’s (sinds 1923 of zo met 85 beers on draft) en terug naar onze buurt voor een heerlijke pizza in Noe Valley’s Pizza, op 24th Street. De laatste paar slices nemen we mee, voor het ontbijt morgen. Lekker Amerikaans :-)

Dag 11 (San Francisco)

Vandaag, dinsdag, splitsen we na het ontbijt op: Peter gaat naar het kantoor van Adaptive Path om te kijken hoe ze daar werken (zowel de fysieke kantoorsituatie als de manier van werken en omgaan met de klanten) en Marijke gaat shoppen. Op Montgomery Station stapt Peter uit en Marijke gaat door naar Powell Street.

Peter: “Het is leuk om de mensen van Adaptive Path weer te zien; tijdens de Information Architecture Summit in Austin, Texas, zat Peter met ze in hetzelfde kleine hippe hotelletje buiten de stad. De meesten zijn verbaasd me te zien en ook Peter Merholz lijkt de afspraak om langs te komen enigszins vergeten. Daar komt nog bij dat ze die ochtend een zware editie van hun wekelijkse vergaderingen hebben gehad waarbij onder andere een reorganisatie besproken was, en waarbij wat geschreeuwd was. Er hangt nog wat spanning in de lucht. Gelukkig wordt die snel gebroken als we gaan lunchen. Na de lunch praat ik wat met PeterMe, Indi Young en Janice Fraser over het bedrijf, projecten, processen, methoden en tools. Omdat PeterMe op een gegeven moment onverwacht een lange vergadering in moet en ik kort daarna uitgekeken ben, is het afscheid wat knullig: een beetje zwaaien door een halfopen deur en wat bel- en typbeweginkjes maken. Vanuit het kantoor heb ik Marijke gebeld en hebben we in het centrum afgesproken.”

Marijke: “Ik ben lekker gaan shoppen bij Ross, Dress for Less, Gap, Old Navy etc. Twee broeken en een truitje rijker, ga ik lekker lunchen in een chinees tentje. Wonton soep met alles erop en eraan voor $5, wijntje erbij, boekje erbij, ik geniet!
Na de late lunch op zoek naar een nail-studio in Chinatown, maar die vind ik niet. Dan met de bus naar het Italo-americano museum in Fort Mason. Helaas, alleen op woensdag – zondag open en vandaag is het dinsdag. Lezen in de zon (“Schimmenrijk” van Rosita Steenbeek) en dan belt Peter om weer downtown af te spreken.”

Dat doen we, we lopen nog wat door de stad, bezoeken de interieurwinkel Crate & Barrel waar we heel veel herfsttinten zien en besluiten om vroeg naar huis te gaan. ’s Avonds eten we thuis. Peter zit boven e-mail te lezen en wat te schrijven terwijl Marijke een heerlijke pasta-maaltijd in elkaar draait.

Dag 10 (San Francisco)

Vandaag dag 2 van de auto-tour, nu naar het zuiden. We hebben geen kaart en alleen wat suggesties, dus we hebben eerst even op internet gezocht wat mooi is: Highway 1, die helemaal van Canada naar Mexico loopt is mooi op sommige stukken, Monterey is een leuk toeristisch vissersplaatsje en Carmel een leuke kunstenaarsdorp. Peter is al in Monterey geweest en was toen zeer onder de indruk van het Aquarium aldaar. Big Sur is iets moois qua natuur, wat precies weten we niet. We gaan maar gewoon rijden en zien wel hoe het gaat.

Eerst een ontbijtje bij Holey Bagel op 24th street, dat we buiten op een bankje bij de winkel opeten, tussen de locals. Dat voelt goed! Dan de auto in, Peter leidt ons de stad uit, de highway 1 naar het zuiden is snel gevonden. Het weer is weer heerlijk, de radio speelt leuke softrock en de cruisecontrol staat op 65 mile per hour. We rijden lekker door en langzamerhand gaat ook de tank leeg; we moeten stoppen om te tanken. We zijn in Santa Cruz, het stadje met een grote invloed op de surfsport en -industrie, en vinden een tankstation. Maar dan moeten we op zoek naar de juiste manier van betalen-aan-de-pomp en als we die hebben blijkt de slang te kort om bij de tankdop te kunnen, dus moeten we even omkeren. Marijke vraagt aan een mede-tanker hoeveel er normaal gesproken in een tank gaat, want alles gaat in gallons. Het afrekenen gaat met Peter’s credit card en binnen worden nog een powerbar, een jerky-stick en wat drankjes gekocht en we kunnen weer verder.

Om 12 uur komen we aan in Monterey. Buiten de parkeergarage pikt Marijke een foldertje op om snel te kunnen lezen wat er allemaal te doen is en waar we de meeste korting kunnen krijgen op de lunch (we hebben in SF ook al diverse folders met zinvolle kortingsbonnen). We nemen vis (clam chowder, calamari, gestoomd en in de pasta) met een droog wit wijntje en een tafeltje met uitzicht op zee, waar we de eerste zee-otter al zien.
Peter wil graag naar het Aquarium (om gevangen zee-otters te zien, maar vooral de kwallen en het mega aquarium, de zogenaamde Outer Bay met maanvissen, schildpadden, een mensenhaai en vele andere, grote vissen) terwijl Marijke liever door het dorpje loopt, winkeltjes kijkt en wat meer over de geschiedenis leest. Beide vermaken zich prima!

Om half vier zijn we klaar om weer verder te rijden, maar beseffen we ons ook dat we niet heel veel verder kunnen rijden omdat we nu 6 uur op weg zijn en over 6 en een half uur uiterlijk de auto weer moeten inleveren. We besluiten nog een klein stukje verder te rijden, naar Carmel, om daarna de minder mooie, maar snellere Highway 101 (binnenland) terug te nemen.
Voor Carmel is er nog een mooi stukje rotskust waar we even stoppen om wat foto’s te nemen en even later bij Carmel (een dorpje waar iedere inwoner een boutique lijkt te hebben) lopen we ook even naar het strand. Voor het eerst zien we mooie zand en lekker ruige branding. Het water is weer steenkoud, gezwommen wordt er dus niet. Na een halfuurtje knus samen naar de zee te hebben gekeken, cruisen we huiswaarts. Dit gaat zeer voorspoedig, Peter navigeert en Marijke rijdt. Af en toe een druk stukje, rond de steden, verder een prima rit.

We leveren de auto na 18.00 uur in en dat kon wel, maar niet bij de verhuur. We moeten parkeren in de parkeergarage van het nabijgelegen Holiday Inn en de sleutel inleveren bij de lobby. Zo gezegd, zo gedaan. Dag auto, dag cruisecontrol, dag automaat!

Dag 9 (San Francisco)

Vandaag is extra spannend: we gaan een auto huren en zonder tips en zonder kaart een eind naar het noorden rijden, naar een minder bekend wijngebied.
Toen we de auto gisteren reserveerden zouden we teruggebeld worden en dat was tot vanochtend niet gebeurd. Kort na 09:00 uur, toen ze opengingen, hebben we zelf maar gebeld en de reservering vanaf 10:00 uur bleek in orde. Vanaf kwart voor 10 mochten we bellen om te zorgen dat we opgehaald zouden worden. Toen we dat deden bleek ons huis echter in het “verzorgingsgebied” van de andere vestiging te liggen en die was niet open op zondag; we moesten dus met het OV naar de verhuurder. Eenmaal daar ging het soepel: alle verzekeringen afgekocht, een gratis upgrade (de auto die we wilden had tijdelijk geen remmen!) en gas!
Tot vandaag had Marijke de Golden Gate Bridge nog niet echt gezien en nu reden we er vol overheen. Fantastisch gevoel en ook een mooi uitzicht over de baai naast ons, de stad achter ons, en de bergen van “de overkant” voor ons. We moesten ongeveer een uur rijden over de snelweg.

Heerlijk die automaat en vooral die cruisecontrol! Je hebt je voeten vrij en hoeft alleen maar een beetje te sturen en tikjes harder en zachter te geven. En de Amerikanen bewaren lekker veel afstand, nee Marijke vond het heerlijk rijden. Zonnetje, radio aan, bordjes met de andere, bekendere wijngebieden als Sonoma en Napa Valley, maar toen kwam ons gebied in beeld. Healdsburg, aangeraden door zowel Joost en Britta (Marijke’s kennissen) als de buurman Dean (die een paar dagen eerder in de tuin aan Peter had gevraagd of zijn kat misschien in onze kelder was gekropen). We hadden van tevoren al een fietsverhuurder opgezocht en vonden die snel in het dorp. Twee mooie fietsen waren snel gehuurd en nadat we nog even langs de auto waren geweest om de juiste spulletjes mee te nemen konden we op weg. Peter’s ketting liep eerst nog wel even van de fiets en ook wisten we niet zeker welke kant we op moesten, maar uiteindelijk kwamen we op de Dry Creek Road terecht die ons langs een aantal wijngaarden zou voeren. En inderdaad, na een paar kilometer stond er een bord in de berm met “Tasting Room Open” en kregen we zomaar elk een glas met een bodempje rode wijn erin van mevrouw Wilson achter een balie. Niks geen opdringerige verkoop praatjes, geen winkelmandjes, kassa’s commericals of zo, gewoon uitdelen die wijn. Lekker en precies wat we wilden. Vanaf dat moment hadden we er zin in en bij de volgende wijngaard konden we buiten even kijken hoe de oogst verwerkt werd en daarna binnen het resultaat van hetzelfde werk, maar dan een paar jaar ervoor, proeven. Deze wijnboer (Teldeschi) was duidelijk zelf betrokken bij de productie en had er verstand van en deed er moeite voor. Hij was meerdere keren in Europa geweest en had zelfs een fietstocht door Amsterdam Noord gemaakt waar hij veel details nog van wist.

Ook de dame van de derde wijngaard, Quiviria, aan de andere kant van de niet zo heel droge Dry Creek, kende Amsterdam maar ging binnenkort voor 6 maanden naar Azie. Blijkbaar loont dat weggeven van wijn toch prima ;-)

Terug in het dorp hebben we nog wat gewandeld, nog wat wijn geproefd (in de winkel van Windsor) en wat gegeten in een diner-achtige tent en toen zijn we terug gaan rijden. Natuurlijk wilde Marijke niet dezelfde weg terugrijden en dus stelden we een route samen die ons door Napa Valley zou voeren en ons na een brug in Berkeley zou doen belanden. De kronkelige route door Napa leverde, samen met de zonsondergang, mooie plaatjes op en we zaten flink te genieten. De brug hebben we nooit gezien, maar we kwamen wel in Berkeley terecht. Daar hebben we wat rondgelopen over de campus van “Cal” (Berkeley is de oudste van de universiteiten in California en mag zich zo noemen) en een koffie genomen in een echt studentencafe om fris aan het laatste huzarenstukje te beginnen: de Bay Bridge over en de drukke stad in. Alles ging prima en nu zitten we thuis, moe maar voldaan. Morgenochtend, tijdens het ontbijt in een buurtcafeetje, zullen we de plannen voor die dag, onze tweede en laatste auto-dag, definitief gaan maken. We gaan in ieder geval naar het zuiden! Lang leve de cruisecontrol!

Dag 8 (San Francisco)

Vandaag gaat PeterMe ons rondleiden door downtown. We hebben om 11.00 uur afgesproken bij een goede breakfast-tent, waar we een behoorlijk stevig Lousiana-style breakfast eten, inclusief een schaaltje stevige griesmeel. Met maplesiroop best lekker.
Dan met hun auto naar downtown, waar hij het een en ander vertelt over de geschiedenis van de gebouwen, het Yerba Buena Park, het prachtige Palace Hotel, en de Ferry Building waar nu een luxe food-market is, met vlak daarnaast een kunst markt met onder andere een chinese meneer die met "suction cups" (zuignapjes) al het vuil uit mensen zuigt.

Vervolgens terug het centrum in, waar we af en toe een plaquette tegenkomen die laat zien waar de kustlijn lag: vroeger was dat een flink stuk landinwaarts, vandaar dat North Beach in het centrum ligt. Naast de historische info is er ook tij voor modern vermaak: Stacy en ik willen graag elke schoenenwinkel in, Peter is degene die een paar koopt ;-)
In Chinatown belandden we in het Autumn Moon Festival, dus heel veel drukte en kraampjes. We rusten uit met een drankje bij de beroemde bar Vesuvio in de Italiaanse wijk North Beach. We wandelen verder langs Washingtone Square en Jackson Heights en komen dan weer terug op Mission Street, waar we de bus naar huis pakken.
Boodschappen doen en wassen thuis en even rusten. Vandaag voor het eerst geen strak blauwe lucht, maar egale bewolking en aan eind van de middag een stevige en koude wind.
’s Avonds heeft Bryan een eetcafeetje uitgekozen waar we wat eten, weer southern/Louisiana style en erg jammie, zoals ze hier zeggen als iets lekker is. Dan nog wat biertjes in de buurtkroeg van Bryan (Marijke neemt een glas champagne met gembersiroop, lekker!) en dan weer met de bus naar huis. Morgen met de huurauto op pad, spannend!

Dag 7 (San Francisco)

Peter Merholz, die we in juni in Amsterdam een paar keer te gast hadden toen Adaptive Path in Amsterdam een workshop gaf, geeft ons regelmatig tips en regelt dingetjes voor ons. Voor vandaag had hij, of eigenlijk zijn vriendin Stacy, een bezoek aan de brouwerij van Anchor geregeld. Hijzelf kon er niet bij zijn. Voordat we daarheen gingen, hebben we eerst, ook al op aanraden van PeterMe, een wandeling door de buurt gemaakt en wel over een stuk Valencia Street. Leuke, gekke winkeltjes, wat interieurzaken, een boekenwinkel en de winkel waar elk vrouwenhart sneller van gaat kloppen: Good Vibrations. Een paar straten verderop vonden we een kapper waar Peter wel naar binnen durfde en dus werd zijn haar geknipt door een aardige mexicaanse dame die hem van de stoel naar de wasbak en weer terug leidde om te wassen en te knippen. Korte coupe!
De brouwerij was een stuk verderop, maar ook daar zijn we naartoe gewandeld. We kwamen precies op tijd aan, en even later kwam ook Stacy en een andere Adaptive Path medewerker, Bryan Mason en zijn vrouw Maggie aan.

We kregen te horen hoe Anchor’s belangrijkste product aan haar naam kwam (Steam Beer) en volgden de weg die het bier door de brouwerij aflegt, van water tot vat. Daarna was het tijd voor de “produktconfrontatie” en we mochten van alle 6 of 7 bieren een klein glaasje proeven, terwijl we lekker met onze nieuwe vrienden kletsten.
Stacy was met de auto en wou ons wel naar huis brengen, maar we konden ook eerst nog even gaan shoppen in de outletstore van het grote warenhuis Nordstrom. Vooruit dan maar :-) We kwamen de winkels uit met een paar zeer comfortabele, maar toch mooie slippers voor Marijke en een warme trui voor Peter. We lopen namelijke zeer veel en het is weer is zomerser dan Marijke had gedacht.
Vervolgens PeterMe opgepikt en even “thuis” geborreld met Stacy en PeterMe die in Berkeley wonen (andere kant van de baai) en dus minder makkelijk even naar huis gaan. We wilden eigenlijk ook ons huis even showen ;-)
Daarna in hun auto naar een goede Thai, waar we voor 8 man gereserveerd hadden. Lekker wat voorgerechtjes gedeeld en toen iedereen aanwezig was (Leslie Veen en Laurie, Bryan en Maggie), de hoofgerechten opgepeuzeld. PeterMe sleepte ons daarna ook nog mee naar een ijssalon die al sinds 1950 open was en het ijs was inderdaad prima. Iedereen was ondertussen moe (“I love hanging out with people our age, they are all tired at the same time on friday nights!”) zodat we ons naar huis hebben laten brengen en iedereen naar bed kon. Het was weer een leuke dag!