Dag 23, zondag (New York)

De laatste hele dag begint met uitslapen, een klein katertje en een klein poesje dat bij ons op bed komt liggen. We besluiten de frisse lucht op te zoeken in Central Park. In de buurtsuper kopen we alle ingrediënten voor een picknick en met de metro gaan we naar de oostkant van het park. We denken er dan nog aan om later in de middag allebei naar een ander museum te gaan, Marijke naar het Museum of the City of New York (vanwege het boek dat ze aan het lezen is) en Peter naar het Natural History Museum of eventueel naar het Metropolitan Museum of Art (“the Met”). Maar het is zo lekker in het park dat we de hele middag blijven. Als de zon achter een boom kruipt, verhuizen naar de grote weide waar de zon langer blijft schijnen. We frisbeeën en lezen nog wat, maar dan gaat de zon ook daar onder. Eva had wat buurttips opgeschreven en we besluiten haar advies op te volgen om 8th Street te bezoeken. Al op de weg daar naartoe, op Avenue A zien we leuke barretjes en op 8th Street stikt het inderdaad van de cafés, bars, koffie- en theewinkels en restaurants in alle kleuren en smaken. We gaan binnen in een restaurant dat uit een terras en drie kelders lijkt te bestaan. Wederom blijken we een goede neus voor kwaliteit te hebben, want het eten is weer geweldig. Na afloop lopen we terug naar de barretjes op Avenue A en gaan aan de bar zitten bij wat een Frans café blijkt te zijn. De kaart, de inrichting, de collectie wijnen en pastis, en zelfs de barmannen blijken Frans te zijn. Op Marijkes vraag waarom een Fransman naar het door Fransen zo verfoeide Amerika wil verhuizen begint hij met een zwaar accent aan een politiek verhaal waaruit blijkt dat hij tegen Bush is (maar niet veel meer). Om aan te tonen dat hij een prima vent is, vult hij onze glazen nogmaals, zonder ze op de rekening te zetten.Voor de laatste keer lopen we ’s nachts naar huis en we merken hoe makkelijk het is om van deze buurt “ons buurtje” te maken; we voelen ons behoorlijk thuis.

Dag 22, zaterdag (New York)

We worden fris wakker en dat is maar goed ook, want vandaag is een drukke dag! ’s Ochtends hebben we nog niet zoveel te doen, dus als we de deur uit stappen en aan de overkant een vlooienmarkt zien, lopen we eventjes over het toneel. De markt leek verdacht veel op die in elk willekeurig dorp. We willen weten of we e-mail hebben van Sonja en Klaas, twee vrienden die ook in New York zijn, dus checken we onze mail in een copyshop. Helaas, geen mail, dus moeten we er voor vanavond van uit gaan dat ons eerdere mailtje aangekomen is en we ze zien in het café op de hoek van Bleecker en Broadway.
Dan is het tijd om de stad door te steken, redelijk rechtstreeks van oost naar west: we gaan op zoek naar Michael en Lisa die vriendelijk op ons house-swapverzoek reageerden, dit jaar niet wilden ruilen,maar wel kennis wilden maken. Om 13.00 uur bellen we aan bij hun flat op de hoek van Greenwhich Street en Duane Street, in Tribeca. Hun huis staat helemaal in het teken van de 3 maanden oude tweeling (de reden dat ze dit jaar niet willen ruilen). In de woonkamer alleen staan al 2 dubbele wandelwagens, twee bedjes en een set vibrerende ligbedjes/wippertjes. Jacob en Lilly zijn schatten van baby’s en voor ze het weet heeft Marijke Lilly op schoot. Michael en Lisa zijn allebei psycholoog; Michael is net weer begonnen met werken en neemt iedere morgen met pijn in zijn hart afscheid van de kinderen. Lisa kan weer beginnen met het zoeken naar een baan nu ze een nanny hebben gevonden. Michael is al 5 keer in Amsterdam geweest en kan ons huisje prima plaatsen. Het lijkt erop dat hij Lisa en de kinderen graag eens meeneemt naar Europa en wij willen best eens in hun ruime 2-kamerflat logeren!
’s Middags is het tijd voor Marijke’s jaarlijkse sieraden-inkoop actie tegen groothandelsprijzen. We gaan samen naar de winkel waar Peter al snel gek wordt van de glimmertjes; hij gaat in het parkje om de hoek wat zitten te lezen. Ondertussen sprokkelt Marijke voor $100 aan sieraden bij elkaar; dat is de minimumgrens waarboven een buitenlander moet inkopen voor het “wholesale” mag heten (Amerikanen moeten een KvK-nummer tonen). Trots komt ze met de verzameling naar buiten en gaan we een borreltje drinken in cafe The Raven bij ons huisje om de hoek. We zien nog net de laatste scenes uit de film The 25th Hour waarin de hoofdpersoon een echte New Yorker wordt genoemd. Heel toepasselijk!
Om 19:00 uur zitten we klaar in het café op de hoek van Bleecker en Broadway, maar Sonja en Klaas komen helaas niet opdagen. Later zal blijken dat Marijke ons mailtje naar het werkadres van Sonja had gestuurd in plaats van het webmail-adres. We besluiten na drie kwartier zelf maar op zoek te gaan naar een leuk restaurantje voor ons tweeën en komen terecht in AOC (L'aille Ou la Cuisse), een Frans restaurant, gerund door een echte Fransman en met lekker Frans eten (Peter’s filet mignon de porc is het lekkerste wat hij de hele vakantie heeft gegeten). Daarna snel op zoek naar Vincent, de derde directeur van General Ideas. Hij wil ons meenemen naar zijn buurtkroeg en heeft daarom vlakbij afgesproken. De tent waar we binnengaan, is behoorlijk chique en de barman waardeert dat Peter een mojito wil bestellen, maar die doet hij niet, dus maakt hij een alternatieve caipirinha. Even later komt ook directeur nummer 1 (Matthew) binnen en gaan we naar de buurtkroeg, Another Room. Het is er gezellig druk en ze hebben een uitstekende selectie Belgisch bier waar we een flink aantal van proberen. Matthew voelt zich niet zo lekker, maar doet gezellig mee en we blijven tot na 2 uur ’s nachts. Deze keer met de taxi naar huis.

Dag 21, vrijdag (New York)

Er is na gisteren nog een eiland dat we nog niet ontdekt hebben: Coney Island. Bekend geworden in liedjes over de boulevard en de kermisachtige sfeer die er ’s zomers ‘s avonds moet hangen. Wij komen echter op een weliswaar zonnige, maar duidelijk nazomerse septembermiddag aan, er zijn nauwelijks attracties of cafeetjes open en het rustig op het wandelpad en het strand. Halverwege gaan we toch maar even pootjebaden en schrijft Marijke met een stok lieve dingen in het zand. Een stuk verder zien we de eerste tekenen van wat een compleet Little Russia blijkt te zijn; de cafes en restaurants heten plotseling “Moscow Garden” en “Tatiana”, het bier heet “Baltika”. Om de hoek, onder het spoor, blijkt een bruisende Russische gemeenschap te wonen en bijna iedere winkel heeft de aanbiedingen in het Russisch op de ramen staan. Het is een hele vreemde gewaarwording, zeker als deze wijk hier altijd al gelegen heeft, bijvoorbeeld tijdens de koude oorlog. We kopen wat fruit voor de metrorit terug en besluiten uit te stappen vlak na de brug over de East River, op de halte Canal Street, midden in Chinatown. We eten hier snel wat lekkers chinees en dan wil Marijke op zoek naar een goedkope, hippe tas en wil ook onderhandelen. Peter leest ondertussen in zijn boek, Baudolino van Umberto Eco.
Eenmaal thuisgekomen met een tas is het alweer tijd voor een afspraak: Peter wil graag de eerste “First Friday” in New York meemaken, een nieuwe serie bijeenkomsten van professionals en onderzoekers in zijn vakgebied, user experience (UX). Hij wil natuurlijk gezellig een beetje over zijn vakgebied kunnen praten onder het genot van een biertje, maar ook kijken of zijn Amsterdamse Information Architecture borrels ook uitgebreid kunnen worden tot UX borrels. Marijke komt een uurtje later ook naar club Hell, in het Meatpackers district en drinkt een drankje mee. Dan gaan we op zoek naar een restaurantje in de nieuwste hippe buurt van de stad en we vinden een leuk uitziende Italiaan waar we heerlijk eten en drinken en kletsen. Maar, omdat Marijke hoofdpijn heeft, gaan we daarna meteen naar huis om lekker te gaan slapen.

Dag 20, donderdag (New York)

Vanavond komen Sam en Megan terug dus moeten we vandaag verhuizen. We pakken alles in, halen een koffie bij de Starbucks om de hoek (op welke hoek zit er hier geen Starbucks?) en gaan met onze rugzakken en overige bagage op straat staan.
Voor we aan de goeie kant van de straat staan heeft een taxichauffeur al aangegeven dat-ie ons wil meenemen en is de juiste plek om in te stappen al bepaald, dit alles via enkele simpele handgebaren.
De chauffeur is blij met elk ritje, dus ook het stukje van 15th Street & 3rd Avenue naar 11th Street & Avenue A, een ritje van 6 blokken. Het appartement ligt op 4 hoog achter, letterlijk (via een courtyard naar het achterhuis). Maar het is gezellig, knus, groen en kattig. Eva komt uit Slowakijke, woont al 7 jaar in New York en studeert, part-time lijkt ons. Ze heeft die ochtend opgeruimd, ze legt vriendelijk uit hoe de deuren werken, laat zien wat ze voor tips voor ons heeft opgeschreven en vertelt hoe en wanneer we eten voor de poes, Mishka, moeten klaarmaken. Geen probleem, wij betalen haar voor 4 dagen en ze gaat. We zijn weer onder dak!

Aan het eind van de middag hebben we een afspraak met een leverancier van Marijke, en tot die tijd gaan we weer een wijk, een borough, aan ons lijstje toevoegen: Staten Island. Met de metro en een gratis veerboot komen we aan op het eiland en we gaan bus 78 in, want we willen een bezoekje brengen aan Jim van café Muddy Cup, een stuk het eiland op. Dat bezoek valt een beetje tegen want Jim is er niet, de koffie is zo-zo, de quiche erbij is okee, maar buiten regent het en we weten verder niet wat we hier willen of kunnen doen… Dus gaan we maar weer naar huis. In de bus lijkt het weer alsof alle mooie mensen in het centrum wonen, en de randgevallen (of erger) in de buitenwijken. Thuis kleden we ons om voor het etentje van die avond met twee van de directeuren van de leverancier en hun eega’s. Marijke heeft van tevoren een uur een gesprek met de heren van General Ideas, Peter komt om 6 uur en met z’n allen wachten we op de bestelde chauffeurs die ons naar het restaurant brengen.
Blue Smoke is een Southern Barbeque tent (een "pit") en wij krijgen een selectie van de ribben en toebehoren voorgeschoteld, plus bier om het geheel weg te spoelen. Prima eten! Onder het restaurant is een gerenommeerde Jazz Club gevestigd en de vier jongelui moeten echt even kijken (Bill en Carol houden het voor gezien). We schrikken een beetje als we horen dat de toegang $20 per persoon is, maar Matthew laat zijn goldcard zien en het is goed. We nemen een biertje in de flink ge-aircondition-de ruimte en worden gevraagd stil te zijn voor het jazzconcert dat gaat beginnen omdat het opgenomen wordt door de Franse kunstzender Arte. De leider van het trio stelt ons daarna gerust en zegt dat we rustig wat mogen kletsen en zeker mogen klappen en de sfeer ontspant weer wat. Al snel besluiten we echter gezamenlijk dat deze jazz te modern is voor ons en we haasten ons naar buiten. Even later staan we prettig aan de bar van Old Town, waar Marijke en Matt een stel bierviltjes volschrijven en schetsen over ideamanagement, terwijl Peter en Ingrid het over skigebieden in Frankrijk en Zwitserland hebben. En oude, stoffige kroeg, geen muziek, maar we vermaakten ons er uitstekend met bier en Soco's (Southern Comfort)! Het is dan ook flink laat voordat we naar huis terugkeren voor onze eerste nacht in Eva’s appartementje.

Dag 19, woensdag (New York)

Het weer is vandag nog niet geweldig (vanochtend vanuit het bed nog wat mensen met paraplu’s gespot) dus vandaag gaan we niet naar Coney Island en ook niet naar Staten Island. Beide staan op ons lijstje met dingen die we graag willen doen, maar waarbij we graag mooi weer hebben.
In plaats daarvan besluiten we langzaam naar het noorden van de stad te vertrekken en via de Public Library, het Sony Museum en het noordelijke Little Italy naar het Apollo Theatre in Harlem te gaan.

De bibliotheek hebben we zo gevonden; een kort metroritje met onze weekpassen en we staan op 38th en Lexington. Het is een fantastisch oud gebouw met een enorme ruimte die vroeger een grote leeszaal was, nu twee iets kleinere. Heel veel marmer in de hal en de trappenhuizen en interessante displays met informatie over de geschiedenis van de Bieb in New York. We waren blijkbaar vroeg, want pas als we weggaan vallen ons de groepjes toeristen op die onder leiding van een gids een rondleiding krijgen; dat hadden wij misschien ook wel gewild.
We lopen naar het Sony-gebouw met daarin hun doe-museum met technologische wonderen; tenminste, als je de technologie sinds 1900 niet hebt bijgehouden, zijn het wonderen. Een paar van de interactieve elementen zijn niet leuk: in een groepje vreemde geluiden toevoegen aan op zich prima muziek, of met een groepje grote versies van muziekinstrumenten “bespelen” door op oplichtende vlakken te rammen. Enkele andere opdrachten zijn wel leuk, bijvoorbeeld het bepalen van een strategie om de schade een olievlek in de haven te beperken door naar wat multimedia clips te kijken en visueel een beslissing te nemen, of het opereren van een patient op afstand, of het editen van een videoclip voor Billy Joel, of het testen van een game. Langzamerhand gaan we hopen dat het beloofde diploma uit een CD-ROM zal bestaan met daarop al onze wapenfeiten in al hun multimediale grootsheid, maar het blijkt toch gewoon een papiertje met onze foto en een lijstje van onze verdiende titels (assistent ecologische rampbestrijding, etc.).

Met de metro gaan we dan verder naar het noorden dan we daarvoor waren geweest: naar 182nd street, maar die halte is tijdelijk buiten gebruik, dus komen we nog een station verder. We lopen langzamerhand naar de straat waar we een tweede Little Italy kunnen verwachten volgens een van onze gidsjes: Arthur Avenue. De wijk ziet er niet best uit, en eenmaal op Arthur Ave uitgekomen zien we ook niet de rood-wit-groene vlaggetjes die het zuidelijke Little Italy kenmerken. Sterker nog, we zien helemaal niets Italiaans, hoogstens wat Spaans. We lopen verder naar het noorden, want verder naar het zuiden bestaat deze straat niet. En dat duurt en dat duurt, en we vrezen dat we compleet verkeerd zitten totodat, na een bocht, we ineens de gewenste driekleur zien! We zien de winkeltjes met echte Italiaanse kaas, groenten, worst en kruiden. We horen mensen Italiaans met elkaar spreken. De pizzerias heten "Tony and Tina" en de cafe’s "Cafe Reggio" of "Rizzo’s". Dit geheel duurt precies anderhalve straat, en dan is het weer afgelopen. Ook de zijstraat die op de vlaggen staat als het kruispunt van de wijk verandert na een block weer in een gewoone Bronxse straat, met een Moldavier en een Mexicaan op de hoeken.

We besluiten om niet hier, maar in Harlem te gaan eten. De zoektocht heeft veel tijd gekost en we willen graag naar het Apollo Theatre, waar vanavond de wekelijkse Amateur Night is. Marijke is hier al eens eerder geweest en heeft het Peter van harte aanbevolen. Een bus aan de noordkant van Little Italy in the Bronx brengt ons door de spits en met veel stops heel langzaam naar 125th Street, het hartje van Harlem. We halen de tickets en eten Jamaicaans fast-food, voor Peter een hernieuwde kennismaking na zijn 3-weekse trip naar het eiland voor zijn werk. Het theater stroomt vol, ook na de start; tijdens de warming up door de host van de avond komen er nog minstens 2 bussen met (overduidelijk) Nederlanders binnen.

De avond gaat als volgt: we worden eerst opgewarmd door een host die ons laat klappen en schreeuwen (are you enjoying it? YEAH!) en zingen. Dan worden er 7 mensen op het podium gehaald die om de beurt even moeten dansen op het grote podium, op willekeurige muziek van de band. Het publiek bepaalt door te joelen wie er wint (een t-shirt). Vervolgens begint de echte avond, 2 x 5 beginnende performers treden op en wij kunnen ze wegboe-en of juist toejuichen en het publiek doet dat gretig. Slechts vijf van de tien blijven hun hele act overeind, allen zang. Enkele rappers en twee poeten vielen af. Ook nu weer bepalen we met zijn allen wie 1, 2 en 3 wordt van de avond.
Al met al een hele leuke avond, vol zwarte swing!
Tot slot nog een sampler van 8 bieren in een van de vestigingen van Heartland Breweries (die op Union Square) en dan naar huis om in te pakken en op te ruimen, want morgen verhuizen we weer eens!

Dag 18, dinsdag (New York)

Het regent! Door de zoveelste orkaan is het nu een of twee dagen erg nat in New York. We slapen uit, ontbijten met een bageltje en bellen naar een appartement in East Village dat via internet aangeboden wordt. Het klinkt goed, maar de verhuurster belt vanavond terug, dan weet ze meer.
We gaan maar met metro en plu naar een museum vandaag. Het wordt Coopers-Hewitt, het National Design Museum, in een prachtig huis op 5th Avenue. Leuke tentoonstelling over Art versus Design, en in de museumshop kopen we hele gave designlampjes. Daarna lunchen we in de food court van het prachtige Grand Central Station. Dit foodcourt heeft 20 verschillende eetkraampjes met het heerlijkste eten, de stoeltjes en tafeltjes staan in het midden. Peter neemt iets mexicaans, Marijke iets italiaans en toch eten we samen, geweldige uitvinding! Na de late lunch splitsen we op, Peter gaat boodschappen doen en dan thuis wat lezen, Marijke gaat nog wat de stad in. We hebben echter maar een plu en geen regenjas of pet mee, dus Marijke komt enkele uren later als een verzopen katje thuis, maar met een progression alarm clock rijker! Twee jaar geleden al gezien in een magazine, het is een wekker die wekt met natuurgeluiden, opkomend licht en geur!
En ze heeft haar wenkbrauwen laten doen, niet met wax, maar met de threadening methode: met een gedraaide draad worden de haartje er uit getrokken. “Beetje pijnlijk, maar supersnel, ik was na een minuut weer klaar en $3 armer”, aldus de tevreden Marijke.

Het blijft de hele avond regenen; goed dat we geen programma hebben. We eten (Peter kookt een B-gerecht: basmati-rijst met beef, broccoli, blenteuitjes, en bsesamolie) en kijken een film en het NY-nieuws. Er zijn flinke overstromingen overal in de stad, maar wij zitten hoog en droog op de 15e verdieping.
Eva belde dat we in haar appartement kunnen à $75 per nacht dus vanaf donderdagochtend zitten we op Avenue A, jippie!!
Morgen de nieuwe wekker proberen...

Dag 17, maandag (New York)

In tegenstelling tot SF is het in New York op maandag fietsdag: We gaan twee bikes huren om te proberen heel Manhattan rond te fietsen. Op de vele kaarten die we hebben gezien is het bovenste puntje nooit getekend (“thar be dragons” zoals op oude kaarten stond) en Peter gelooft bijna niet dat het een eiland is.
Maar op de fietskaart van heel New York, dus niet alleen van Manhattan, die de stad gratis uitgeeft, blijkt gelukkig dat Manhattan wel degelijk een eiland is, verbonden met vele bruggen aan Brooklyn, Queens, the Bronx en New Jersey. We krijgen geen slot mee, we mogen onze fietsen gewoon niet in de steek laten, dus om de beurt plassen en alleen buiten eten. Raar, maar ok. We gaan op pad!
Aan beide lange kanten van het langwerpige eiland zijn echte fietspaden, vaak te delen met de joggers en de skaters. Via de drukke straten komen we er en beginnen aan de tocht naar het zuiden op de oever van de Eastriver.

We gaan ook de beroemde, want oude Brooklyn-bridge op en ronden het eiland bij Battery Park. Vervolgens omhoog, langs vele pieren, drie helicopterlandingsplaatsen, het mooie Riverside Park met appartementen waar we wel willen wonen en een leuk terras waar we lunchen.
We besluiten niet helemaal tot de 186e straat te gaan, maar tot de 125e, het hart van Harlem. Iedereen zwart, veel soulfood-zaakjes en goedkope kledingzaken. Aan de andere kant (oost) ligt een klein eiland dat we aandoen via een brug. Er ligt een park, sportvelden en een psychiatrisch ziekenhuis. Onze conclusie: ook eilandbewoners stoppen hun gekken op een ander eiland. Dan terug naar Manhattan waar we verder downtown fietsen, tot we weer op de 14e zijn bij de fietsenzaak.

Lekker naar huis, uitrusten, wat mailen en ons klaar maken voor de avond. We gaan naar Bleeckerstreet in Greenwich Village, eten en naar de Comedy Cellar, een beroemde stand-up comedy club. We eten eerst heerlijk Indiaas in de gezellige Bleeckerstreet en dalen dan af naar de kelder. Peter heeft met een internetpas gratis toegang geregeld, maar we moeten wel verplicht 2 drankjes nemen. We zien 5 stand-uppers; de twee zwarten (waaronder Chris Rock die even langswipt) beginnen meteen over hun zwart-zijn, Bush en Kerry komen uitgebreid aan de orde (vooral Bush) en ook wordt er aardig gebruik gemaakt van het publiek. Wij blijven buiten schot. Leuk om eens mee te maken, als konden we niet altijd alle grappen volgen. Daarna naar huis.

Dag 16, zondag (New York)

Vandaag slapen we lekker uit, zonder wekker. Als ontbijt een broodje zalm en dan de stad in voor een zondagse wandeling. Langs Stuyvesant Town, een openlucht antiekmarkt en het Empire State Building omhoog, zonder in de rij te staan omdat we het ticket al op interet hadden gekocht.
Het uitzicht op de 86e verdieping is weer indrukwekkend, vooral als je recht een weg in kunt kijken. Dan via de bibliotheek (die Peter herkent uit de vliegtuig film The Day After Tomorrow) die helaas dicht is, naar het Bryant Park, waar we op het terras een drankje en hapje doen. De stad is druk, de winkels zijn open, je merkt nauwelijks dat het zondag is, alleen aan de kantoren die dicht zijn.

Dan gaan we kijken naar een hostel/apartment dat op internet slaapplaatsen biedt voor $40 pppn, want we hebben namelijk nog steeds geen slaapplaats voor de laatste 4 nachten. We hebben wel de YMCA gereserveerd, maar we hebben liever een heel apartment natuurlijk. Dit is een appartement dat in het weekend ’s avonds als theatertje gebruikt wordt en om 23.00 uur weer wordt omgebouwd tot kamertjes, met dik theater-gordijn. Aardig bedacht, maar wij vinden het niets; we zoeken verder (op internet hebben we nog 2 dingen uitstaan). Dan het hele eind terug naar huis lopen (40th --> 15th), waar we van het happy hour in de buurtkroeg genieten (dagelijks van 4-8 pm).
New York kan heel duur zijn, $7 voor een glas wijn, maar tijdens happy hour bijvoorbeeld maar $3. Koffie kan $3,50 kosten bij Starbucks, maar ook $0,75 of $1 op straat of bij een deli. Een bagel kan $3 kosten, maar ook $1, het is maar waar je het haalt.
Een deli, supermarkt met ook kant en klaar eten en vaak 24 uur open, heeft vaak alleen gewone koffie, maar dan wel in 7 smaken (vanilla, cinnamon, almond etc). Starbucks die je echt overal tegenkomt, is begonnen met espresso, lattes, en frappuccino’s (met ijs).

Na de borrel terug naar ons kleine appartementje, waar we wat uitrusten. Marijke kan minuten lang naar haar vers gelakte nageltjes kijken:

We gaan dichtbij eten, thais deze keer. We zijn relatief laat en het is erg rustig in het tentje. Het eten valt een beetje tegen. Het toetje kopen we in de grote 24-uurs supermarkt, Ben&Jerry’s ijs, yummy! Aangezien we een goede toaster hebben, kopen we alvast 2 bagels en cream cheese voor het ontbijt. Peter gaat op bed liggen en Marijke gaat nog even lekker lezen in “City of Dreams” en dan naar bed. Het verhaal gaat over New York: De Engelsen hebben net in 1664 Nieuw Amsterdam opgeeist. Gouverneur Stuyvesant wilde zich niet overgeven, maar de 2.000 kolonisten kon het niet zo veel schelen wie de boel regeerde, als ze maar met rust gelaten werden en verder konden gaan met waar ze voor gekomen waren, geld verdienen. Die cultuur zorgde er ook voor dat er als snel heel veel verschillende geloven aangehangen werden, als je het maar in stilte doet en er verder niemand lastig mee valt, vond men dat geen probleem. In Boston en Providence, twee andere steden uit die tijd, was het Engelse geloof dominant en de bevolking veel homogener.
Tot zover, de Amerikaanse geschiedenis-les. Wellicht later meer ;-)

Dag 15, zaterdag (San Francisco – New York)

Alles gaat volgens plan, we staan ruim om tijd op SFO en hebben nog tijd voor een koffie. De vlucht duurt ruim 5 uur en met 3 uur tijdsverschil komen we om 16.15 uur aan. Marijke leest haar nieuw gekochte boek, “City of Dreams”. Het is een dik boek over de geschiedenis van Nieuw Amsterdam en Manhattan aan de hand van de levens van diverse generaties. Het begint in 1661 als 2 mensen na 11 weken op een zeilschip vanuit Rotterdam aankomen in Nieuw Nederland. Zeer interessant! Peter kijkt de film, “The day after tomorrow” en leest in Baudolino van Umberto Eco.
Op JFK vinden we snel de bus naar de stad. Deze maakt echter een heel rondje langs alle terminals, raakt vervolgens meer dan vol, mensen moeten er weer uit, staan is namelijk verboden en dan eindelijk gaan we op weg, komen in een file en het duurt heel lang voor we de tunnel in gaan. Gelukkig zijn we nu ervaren New York-gangers en is het niet heel erg dat het zo lang duurt. Op Grand Central station eruit, 4 haltes met de metro en dan staan we voor ons nieuwe huisje! Een groot appartementencomplex met een latino-doorman. Het nummer is 15E, dus de 15e etage. En het is aardig zoals verwacht: klein, bed in de woonkamer, maar prima! Geen welkomsbriefje of instructies (wij hebben een manual van 12 pagina’s geschreven). We eten iets kleins (nog meer zalm), verkleden ons en gaan snel de stad in, het is al avond, we hebben honger en we willen naar het feest in Little Italy: la festa di San Gennaro, een 10-daags feest dat tot morgen duurt. En wat voor feest! Een hele braderie met vreettentjes en kermis. De Mariniers staan er met een recruiteringstent (“the few, the strong, the proud”) en het is veel te druk!! Eigenlijk niet leuk, maar we vinden toch een tafeltje bij een italiaans restaurantje. Vandaag een standaard family 3-gangen menu voor 19$ pp. We laten alles over ons heen komen, live muziek, de drukte en het eten en genieten.
Daarna op zoek naar een leuke bar, het is ten slotte zaterdagavond! Bij ons in de buurt zijn behoorlijk wat eettentjes en wat bars, we belanden in een franse, waar we een biertje drinken aan de bar. Echt druk wil het helaas niet worden, dus rond middernacht zijn we weer thuis, via de Walgreens Drugstore die 24 uur open is. We zijn weer in New York! Effe mail checken en dan lekker slapen.

Dag 14 (laatste dag in San Francisco)

Vandaag een rustig laatste dagje in SF. We ontbijten met karbonade, fruitsalade en een stukje gegrilde zalm, yummy! Daarna met een bus de stad in, naar het prachtige Palace of Fine Arts.
Een gebouw gebouwd voor een soort wereldtentoonstelling in begin vorige eeuw en van de ondergang gered door een rijke San Franciscaan. In het grote gebouw is een wetenschappelijk doe-museum, het Exploratorium, waar we graag naar toe willen. Meer dan 650 dingetjes om te doen en te ontdekken, met steeds eerst de “try it!” instructie en dan de uitleg over “what’s going on?”. Wat voorbeelden: de ontleding van een koeienoog wordt gedemonstreerd (90 x per week), een grote lange pijp om echo te ervaren, speel met seismisch zand, speel met magnetisch zand, gekke spiegels, draai een pirouette en steek je been uit en trek hem weer in, zie een kippenei zich ontwikkelen in enkele dagen, hoe werkt een motor, pendulum, cel, electriciteit, metrum, zwaartekracht, prisma en nog veel meer.Heel leuk gedaan, al denk ik dat er veel dingen meer jongetjes en mannen aanspreken. We besluiten terug te komen als we kinderen hebben ;-)

Daarna nemen we de bus naar het Ghiradelli-plein, een oude chocoladefabriek omgebouwd tot een leuk commercieel plein met winkeltjes. We eten er een belgisch frietje in een puntzak in een sorbetglas (kies uit 8 soorten saus!) met een belgisch biertje erbij. Dan rustig terug naar de stad, een laatste blik op de zee en het centrum en dan naar huis. De laatste avond zouden we eigenlijk uit eten, maar omdat we zoveel over hebben van de BBQ, toch maar thuis gegeten. Wel heel lekker: weer zalm, 2 salades, tonijndip met brood, wijntje erbij en fruit toe.

Dan het huis opgeruimd, schoongemaakt en de tassen gepakt. Morgen om 8 uur vliegen we, dat betekent om 6.30 uur op het vliegveld. Met OV net wat te onhandig, dus we bestellen een shuttlebusje (met max 8 personen) dat ons om 6.00 uur zal ophalen. Vroeg op dus.

Dag 13 (San Francisco)

Vandaag na een ontbijt van je opgewarmde pizza-slices naar pier 41 voor de boot naar Alcatraz. Daar vertelt een ranger (boswachter) ons dat we in een national park zijn, het meest bezochtte ter wereld en dat we de recommended en prize-winning audiotour boven kunnen krijgen. We hadden ons ook laten verleiden tot zo’n walkman, voor het eerst in Marijkes leven. Maar, ik moet zeggen, die Amerikanen doen het leuk. Een paar oud-gevangenen en oud-cipiers vertellen verhaaltjes bij cel 204 en bij de dining room en bij cel 431 etc. Soms over het dagelijks leven, soms over een “great escape”. Alcatraz was van 1939 tot 1963 actief als gevangenis “voor de ergsten van de ergsten”. We kunnen de cellen zien, zelf in de cellen gaan, etc. Erg levendig allemaal, gewoon goed gedaan. Als special guest is er vandaag zelfs een oud-gevangene aanwezig die zijn boek signeert en vragen beantwoordt.

Na de tour gaan we terug met de boot naar SF, lopen wat, lunchen in een chinese diner en bekijken dan de “crookiest street in the world”, Lombard Street. Een straat, minder steil dan waar wij wonen, is niet gewoon een steile straat, maar een enorme zig-zag met plantenbakken in het midden en staat daarom op elke must-see list.
Daarna met de bus naar Mission voor goedkope boodschapppen bij Chinese en Mexicaanse supermarkt-winkeltjes. Met de taxi omhoog (decadent!!) en vervolgens gaat Peter het eten voorbereiden. Vanavond doen we namelijk een kleine BBQ-party voor de aardige SF-mensen. Het is 4 x Adaptive Path, want Joost en Britta zijn op Hawai, dus we zijn met zijn 6–en.
Marijke gaat ondertussen naar de nieuw geopende nailstudio, voor een “manicure en spa pedicure, $18”, waar ze ruim een uur onder de pannen is: massagestoel, voetenbadje, voeten en handen vijlen, raspen, masseren en 4x lakken!


Het etentje is gezellig, ons huis wordt zeer duur ingeschat, we hebben teveel eten (american portions) en we ontbijten morgen dus met grilled salmon, fruit salad and ribs....

Dag 12 (San Francisco)

Woensdag, fietsdag! We willen weer naar het noorden, want we hebben goeie dingen gelezen over Muir Woods, waar reuzenbomen groeien en Sausolito, een leuk winkeldorpje aan de overkant van de baai. Het schijnt allemaal op fietsafstand te liggen, dus heeft Marijke de goedkoopste fietsverhuurder uitgezocht en zelfs nog kortingsbonnen gevonden in een van de vele folders die we verzameld hebben.
Met de tram-die-verandert-in-een-metro (“J, Church”) en de oude trammetjes van lijn F (“Market”) gaan we naar de Fisherman’s Wharf waar we de toeristische winkeltjes deze links laten liggen en de fietsenwinkel opzoeken. De fietsen zijn prima en we testen ze op weg naar de pier waar kaartjes voor het Alcatraz-eiland worden verkocht, want daar willen we morgen heen en ze schijnen snel uitverkocht te raken.
Dan gaan we op weg, maar niet voordat we een koffie bij Fort Mason en lunch-inkoopjes bij een Safeway-supermarkt in de wijk Marina hebben gedaan.

We komen vrijwel direct aan bij de eerste klim: de Golden Gate Bridge op. Nou, en die is hoog! Marijke kan eerst nog sprinten, een Canadese man verbaasd achter zich latend, maar moet al snel wat uithijgen. Zo zal het nog wel een paar keer gaan deze dag... Eenmaal op de brug is het uitzicht fantastisch en blijkt iedere klim de moeite waard. Afdalen naar Sausolito, en dan weer klimmen naar de bergen waartussen de Muir Woods verstopt liggen. Af en toe lijken we verdwaald, zeker na een stuk bergop, maar dan blijkt iedere keer na de volgende bocht, dat we nog steeds goed gaan. Marijke stapt regeltmatig af om te lopen en verzucht “Dit is gvd helemaal geen vakantie!!”


Zo komen we aan bij de grote bomen. Er moet vast een heel bos van die dingen zijn, met mooie wandelpaden ertussen waar je heel lang niemand tegenkomt, maar wij kwamen vanwege de vermoeidheid niet verder dan de drie korte wandellusjes over verhoogde vlonders of verharde paden voor de lui aangelegde toeristen en Amerikanen. Mede daardoor leek het de fietstocht niet echt waard. De terugweg begon met veel dalen, helemaal tot aan het strand van Muir Beach, jiiiiiieeeeeehah! Daar hebben we een half uurtje gelegen en toen werd het vloed en was het ook weer tijd om naar huis te gaan. Eerst weer een stuk klimmen over Highway 1 (niet zo stijl, wel lang, wel GVD), daarna hard dalen, tussen de auto’s. Te gek om ze bij te kunnen houden (zij mochten soms 15, soms 25 miles per uur, wij moesten daarvoor afremmen) en af en toe wel eng.

Toen we in Sausolito aankwamen was er helaas geen tijd meer om te shoppen, alleen nog voor een groot ijsje en toen moesten we al de een na laatste veerboot op, via Tiburon terug naar San Francisco om de fietsen op tijd in te leveren.

Dan in SF nog maar even shoppen voor we de fietsen moeten inleveren. Daarna een drankje bij Jack’s (sinds 1923 of zo met 85 beers on draft) en terug naar onze buurt voor een heerlijke pizza in Noe Valley’s Pizza, op 24th Street. De laatste paar slices nemen we mee, voor het ontbijt morgen. Lekker Amerikaans :-)

Dag 11 (San Francisco)

Vandaag, dinsdag, splitsen we na het ontbijt op: Peter gaat naar het kantoor van Adaptive Path om te kijken hoe ze daar werken (zowel de fysieke kantoorsituatie als de manier van werken en omgaan met de klanten) en Marijke gaat shoppen. Op Montgomery Station stapt Peter uit en Marijke gaat door naar Powell Street.

Peter: “Het is leuk om de mensen van Adaptive Path weer te zien; tijdens de Information Architecture Summit in Austin, Texas, zat Peter met ze in hetzelfde kleine hippe hotelletje buiten de stad. De meesten zijn verbaasd me te zien en ook Peter Merholz lijkt de afspraak om langs te komen enigszins vergeten. Daar komt nog bij dat ze die ochtend een zware editie van hun wekelijkse vergaderingen hebben gehad waarbij onder andere een reorganisatie besproken was, en waarbij wat geschreeuwd was. Er hangt nog wat spanning in de lucht. Gelukkig wordt die snel gebroken als we gaan lunchen. Na de lunch praat ik wat met PeterMe, Indi Young en Janice Fraser over het bedrijf, projecten, processen, methoden en tools. Omdat PeterMe op een gegeven moment onverwacht een lange vergadering in moet en ik kort daarna uitgekeken ben, is het afscheid wat knullig: een beetje zwaaien door een halfopen deur en wat bel- en typbeweginkjes maken. Vanuit het kantoor heb ik Marijke gebeld en hebben we in het centrum afgesproken.”

Marijke: “Ik ben lekker gaan shoppen bij Ross, Dress for Less, Gap, Old Navy etc. Twee broeken en een truitje rijker, ga ik lekker lunchen in een chinees tentje. Wonton soep met alles erop en eraan voor $5, wijntje erbij, boekje erbij, ik geniet!
Na de late lunch op zoek naar een nail-studio in Chinatown, maar die vind ik niet. Dan met de bus naar het Italo-americano museum in Fort Mason. Helaas, alleen op woensdag – zondag open en vandaag is het dinsdag. Lezen in de zon (“Schimmenrijk” van Rosita Steenbeek) en dan belt Peter om weer downtown af te spreken.”

Dat doen we, we lopen nog wat door de stad, bezoeken de interieurwinkel Crate & Barrel waar we heel veel herfsttinten zien en besluiten om vroeg naar huis te gaan. ’s Avonds eten we thuis. Peter zit boven e-mail te lezen en wat te schrijven terwijl Marijke een heerlijke pasta-maaltijd in elkaar draait.