Dag 6 (San Francisco)

We hebben ’s avonds laat pas een afspraak en willen daarvoor een paar dingen combineren:

1. “Haight/Ashbury” het kruispunt van twee wegen in de wijk waar in de jaren 60 de hippies hun ding deden (o.a. Janis Joplin en The Grateful Dead)


2. het Golden Gate Park, dat niet bij de Golden Gate brug ligt maar ongeveer halverwege de stad (noord-zuid gezien) en van het centrum tot aan de kust loopt (oost-west gezien) en het grootste stadspark in de VS is


3. de Pacific Coast en het strand

Na het bestuderen van de kaart en een ontbijtje in huis gaan we op pad. Inmiddels zijn we redelijk vertrouwd met de sneltram die een paar straten verderop langskomt en we weten waar we moeten uitstappen om dicht bij de Haight street te komen. Die straat lopen we helemaal af tot aan het park met tussenstopjes in wat winkeltjes en bij een cafe voor een pul koffie. Het beroemde kruispunt met de Ashbury street valt een beetje tegen. We zien welgeteld één hippie die zich, duidelijke vercommercialiseerd en dus met stropdas en al, voor een dollar laat fotograferen met toeristen.

Aan het eind van de straat en het begin van het Golden Gate Park staat een supermarkt van hetzelfde moederbedrijf als de buurtsuper, dus kunnen we onze vaste klantenkaart gebruiken om de picknickspullen met korting te kopen. We voelen ons echte inwoners!
We stappen het park in en lopen eerst langs een heleboel “niet zo mooie mensen”. Vage types met honden, zwervers, semi-punks, alcoholisten, etc. Iemand vraagt ons in het voorbijgaan of we interesse hebben in marihuana.
Na een stuk door het zeer groene park te hebben gelopen, vinden we een zon-overgoten veld voor ons zelf, waar we onze picknick houden. Het hele park is rustig, goed teken, economie trekt weer aan?

Aan het eind van het park staat een dutch windmill, in het Queen Wilhelmina bloemenpark. Zeer kleurrijk parkje vol bloemen, maar wat nu de relatie Wilhelmina is, wordt ons niet duidelijk... maar we zijn er, we zien zee en strand en hebben nu bij elkaar bijna de hele stad doorlopen van oost naar west.


Als beloning een biertje! Er staat aan het strand een micro-brewery die sampler racks heeft, een leuk rekje met 6 kleine pulletjes met bier, zodat je ze allemaal kunt proeven. Met gratis magnifiek uitzicht op de pacific ocean, al is het strand minder mooi. Het water was in elk geval ‘freezing cold’.

Vervolgens met de bus terug naar de stad, via de wijk Richmond (new chinatown), wat winkelen en met de tram weer naar huis. ’s Avonds gaan we naar Joost & Britta, die een straat verderop wonen. Marijke kent Joost van haar studie, hij is getrouwd met de Amerikaanse Britta en ze wonen nu 3 jaar hier in Amerika. We hebben een hele gezellige avond, gaan eten bij een echte Mexicaan in onze gezamenlijke winkelstraat en sluiten af met een drankje in de buurtbar Bliss (een caipirinha en een 24th street Cosmo). Met een servetje vol met tips van locals, klimmen we weer naar huis na een heerlijke dag.

Dag 5 (San Francisco)

Wow, ons eerste ontbijtje met Amerikaanse cerials op een zonovergoten terras! ’s Ochtends om 8 uur staat de zon hier al vrij hoog en hard te schijnen.

We gaan de stad in met de tram. SF kent een aantal lijnen die zowel boven als onder de grond rijden, enkele oude trammetjes die op een kabel lopen en alleen op de steile straten heen en weer rijden, bussen en nog een soort light train. We kopen er een weekpas voor en kunnen zo lekker “on and off hoppen”. In de stad lopen we over een wekelijkse boerenmarkt met heerlijke verse groenten, ook veel latino- en oosterse groentes die we niet kennen. Onder het genot van een koffie nemen de vele folders door die we bij het Visitors Centre hebben opgepikt. De to-do list groeit, er is zoveel te doen en te zien, maar gelukkig hebben we 12 dagen de tijd.
We verkennen de grootste chinatown ter wereld, vol met winkeltjes waar een westerse toerist volgens mij nooit iets zou willen kopen, blijkbaar is dat koopwaar dat binnen de chinese gemeenschap wel populair is. Bij de San Francisco Brewery nemen we een biertje voor de lunch (voor de liefhebbers: een Shanghai Pale Ale en een chocolate Stout). We lunchen in “historic landmark” Chinatown Restaurant want daarvan kregen we een folder en kortingsbon uitgereikt op straat, met dimsums en chinese thee.


Na de lunch komen we in de wijk North Beach terecht, de Italiaanse wijk. Hele leuke restaurantjes, winkeltjes en cafeetjes en alle lantaarnpalen zijn beschilderd met een kleine Italiaanse vlag. We lopen en lopen en lopen en komen dan eindelijk bij de zee en de Fisherman’s Wharf, een leuk, maar zeer commercieel winkel- en toeristengebied. Terwijl we er rondlopen worden we "aangehouden" door een man die zegt dat we een boete krijgen omdat we te serieus kijken en geen handjes vasthouden. Hij zou Peter ook kunnen beboeten voor het te lang zijn, maar daarvoor keek ie mij vragend aan. Het blijkt een sympatieke en goed werkende marketingtruc te zijn voor zijn goede doel. We kunnen onze boete voldoen door een donatie te geven aan het soep-project voor de homeless. "Kijk dit is de vergunning en zoals hier staat laten we elke 180 dagen zien waar het geld naar toe is gegaan". Als bewijs van betaling krijgen we een sticker "I love your smile".

Marijke vindt SF een moeilijke stad, met al die heuvels en water aan meer dan een kant, maar het overzicht zal wel langzaam komen. Peter leert gewoon de kaart uit zijn hoofd.

Hier trouwens regelmatig en alleen maar Kerry-steun achter de ramen. Onze Joe heeft een foto van Kerry & Edwards op de koelkast hangen, met handtekening en een bedankje voor zijn (financiele?) steun. Oh ja, vandaag kregen we bericht uit Amsterdam: De heren zijn aangekomen, kregen na wat moeite en een halve hartverzakking de sleutel, en vinden ons huisje ook ok.
Op weg naar huis doen we boodschappen en thuis gaan we even liggen, lekker koken en bijtijds naar bed. Vakantie in een grote stad is vermoeiend, in elk geval voor de voeten.

Commentaar welkom!

Vanaf vandaag is het ook mogelijk om commentaar te geven op onze postings (tot nu toe kon dat alleen voor "leden" geloof ik).

Laat ons horen wat je wilt weten! Moeten we meer vertellen over het fantastische weer hier? Moeten we vertellen over het huis, de tuin, de opbergschuur? Over de super buurt of de buurt super? Over de stad, over het land, over de zee? Zeg het maar! :-)

Klik de "commentaar" link hieronder en dan op "Post a comment" om een bericht achter te laten.

Dag 4 (New York - San Francisco)

Vandaag vliegen we naar onze eerste house swap in San Francisco. Heel vroeg op, 5.15 uur om op tijd bij Newark te zijn. Daar blijkt, dat we op het verkeerde vliegveld zijn…. Stom, foutje, niet gecheckt, gewoon van uitgegaan dat dat het juiste vliegveld was (we hebben destijds flink met vlucht-opties zitten spelen). We willen al een nieuwe taxi nemen, als Marijke aan Amercia West, onze low-cost maatschappij, vraagt of we de vlucht ook om kunnen boeken. Ja hoor, geen probleem. In plaats van om 08.00 uur uit JFK, vliegen we nu om 07.00 uur uit Newark, met een overstap in Phoenix, waardoor we een uurtje later in SF zijn. Geheel kostenloos, doen we dus! Wat een service! Onder de indruk en blij (high five!) haastten we ons naar de gate, waar we dankzij opstoppingen bij de security (we werden allebei helemaal gescand met zo’n staaf) nog bijna te laat kwamen voor de vlucht..

In zonovergoten SF aangekomen, gaan we met metro en taxi naar “ons huis”. Spannend!! De taxi rijdt heel steil omhoog, het huis ligt bijna op de top van een hill. De buitenkant ziet er geweldig uit, de sleutel ligt inderdaad onder de mat (zoals afgesproken) en het huis zelf is helemaal super! Twee zitgedeeltes, een eetdeel, een grote open eetkeuken, drie zonneterrassen, 2 slaapkamers, 2 badkamers.
We kijken elkaar aan en vinden dat we een goede deal hebben gemaakt en dat Jim en Joe misschien wat beteuterd in ons huisje staan. Al staat dat centraler en hebben wij een betere manual achtergelaten ;-)

Peter checkt zijn mail, Marijke maakt een pastaatje, dat we buiten op terras1 opeten en dan proberen we een dutje te doen op terras2 in de hete zon maar met een heerlijk verkoelend briesje. Vervolgens een eerste verkenning van de buurt, op het randje van Noe Valley en the Mission, waar we onze eerste boodschappen doen. De straat is een mengeling van Chinezen en Mexicanen, reclameborden in het spaans bij een schoenenwinkel, veel spaans op straat, we voelen ons bijna in Mexico.
Thuis lekker met een wijntje en op terras3 het spectaculaire uitzicht bewonderen, eten en naar bed. Ons lijf is nog steeds in de war.

Dag 3 (New York)

Vandaag hebben we echt een plan: het puntje van Manhattan, het museum op Ellis Island, dan via Wall Street naar de South Street Seaport en eten in de buurt van de YMCA (omdat we daar niet zo snel meer terugkomen). Na een bagel in het hostel dus met de metro naar het zuiden, waar we via Battery Park naar Clinton Castle lopen voor een kaartje naar de boot. Nog steeds strenge security, riem af, schoenen uit, alles in de scanner. We zien heel af en toe een Amerikaan een politieke voorkeursbutton dragen, maar verder merken we niets van de verkiezingsstrijd.

Op de boot wil natuurlijk iedereen een foto van zichzelf met Manhattan en/of het Vrijheidsbeeld op de achtergrond. Wij ook. We stappen uit bij Ellis Island en gaan het museum in.
We zijn vroeg, dus het museum is nog lekker rustig en we kunnen overal de indrukwekkende bewijsstukken zien, de uitleg en verslagen lezen en soms ook horen (oral history, bandopnames van oude mensen die als kind hier zijn aangekomen en vanaf 1985 zijn geinterviewd). Wat ons opviel was dat maar 2% echt werd afgewezen (wat nog steeds kon neerkomen op 5000 man/vrouw per maand) terwijl ze een behoorlijk rigoreus selectieproces moesten doorlopen met dokters, tandartsen, psychologen, taaltests en, indien nodig, verhoren en getuigenissen van familieleden of bekenden. De hele wandeling die immigranten (of zijn het economische asielzoekers?) moesten doorlopen konden we stap voor stap volgen, van aankomst met de boot tot en met het kopen van een treinkaartje naar de uiteindelijke bestemming. Terug in de centrale hal werden nog wat statistieken duidelijk getoond en konden we bijvoorbeeld zien dat Nederlanders voornamelijk in Michigan, Pennsylvania en Californie terecht kwamen. Buiten, in de tuin met een fantastisch uitzicht op Manhattan, stond nog een gigantische muur van metalen platen (wall of fame) met namen van iets van een half miljoen immigranten waaronder een paar Boersma’s. Ook in de computer binnen bleken een of twee Kornelis Boersma’s vastgelegd te zijn als immigranten uit 1910.

Terug met de boot, nog meer foto’s schieten, en dan het echte zakencentrum in. Hier gebeurt het allemaal, hier zouden al die mensen pak snel van stoep naar stoep en van kantoor naar kantoor moeten rennen. Dat viel een beetje tegen. Het was misschien net te laat om iedereen vanuit de lunchtentjes naar kantoor te zien rennen, want we zagen toch echt meer toeristen dan zakenlui. Oh, en bewaking, die zagen we ook, vooral rond de Bank of America en de beurs, de NYSE. We zijn ook bij Ground Zero geweest en ook daar waren we niet zo onder de indruk. Peter omdat hij wel vaker een grote bouwput had gezien (want dat is het nu) en Marijke misschien omdat ze het al eerder had gezien.
Niemand heeft ons trouwens nog kunnen vertellen hoe de memorial ceremony er uit zag, misschien hebben jullie dat wel op het 8-uurjournaal gezien.

Na het shoppen in het ene warenhuis zijn we doorgelopen naar de South Street pier waar het volgende winkelcentrum op ons wachtte. Veel gekeken, niks gekocht. Wel heeft Marijke 3 minuten rugmassage gehad van een massagestoel (1 $), het voelde net alsof er handen aan haar rug zaten. Briljante uitvinding!
Nadat we ons in de YMCA weer even hadden opgefrist besloten we een simpel, snel etentje te doen omdat we de volgende dag toch wel erg vroeg moesten opstaan. Het werd dus de Deli, een buurtsuper met lopend buffet en, heel cliche, een Indier achter de toonbank (zie de Simpsons). Lekker een bakje samenstellen met italiaanse en chinees en amerikaans eten door elkaar, wegen en afrekenen.

Dag 2 (New York)

Vanwege de jetlag worden we om 4, 5 en 6 uur wakker. Om 6:30 uur houdt Marijke het niet meer en gaat ze maar wat lezen in de boekjes, folders, krantjes en printouts die ze mee heeft genomen. Peter slaapt nog wat verder. We hebben in principe een brunch-afspraak om 11:30 in de buurt, maar zo lang willen we niet wachten, dus nemen we een douche, een ontbijtje in de eetzaal van de YMCA en stappen we de straat op. Als we naar links kijken, naar het park, zien we een stroom mensen met wit-roze t-shirts langskomen in plaats van de gebruikelijke gele taxi’s en andere grote auto’s. Vandaag blijkt The Race For The Cure te worden gelopen, een jaarlijkse race om geld bijeen te brengen voor borstkankeronderzoek. De hele straat is afgezet en als we verder naar het noorden lopen, richting start zien we meer en meer en meer mensen, vooral vrouwen, met t-shirts met hun bedrijfsnaam, sponsors, een rugnummer (blijkbaar zijn er meer dan 25000 deelnemers) en soms een briefje met de naam van degene waar ze speciaal voor lopen (In memory om my mum, bijv.)

Wij lopen het park in, langs het meer met de jogging baan eromheen, via een soort ruiterpad naar de overkant. Daar zitten een serie musea bij elkaar, onder andere het Guggenheim en een klein design museum. Vanwege de brunchafspraak willen we weer terug naar de andere kant van het park, maar dat blijkt toch weer lastig en we komen aan de verkeerde zuidkant uit. Daar bellen we naar Brittany en George die hebben aangegeven dit jaar geen swap te willen doen, maar wel eens kennis willen maken. We krijgen uitleg waar we moeten zijn en het blijkt de enorme woontoren schuin achter de “Y” (YMCA, afkorting op afkorting) te zijn. George doet de deur open en begint meteen met de rondleiding (“Dit is de ontwikkelings-server”, ze zijn part-time software ontwikkelaars en doen alles via het internet) en met verontschuldigingen dat het appartment zo klein is.


Er is niks mis mee, vinden wij en het uitzicht, zeker vanaf de gezamelijke tuin (groen plastic gras, astroturf) met fitness-zaal en zwembad op de 45e verdieping, is fan-tas-tisch. We gaan met ze lunchen in de buurt en beloven ze weer te bellen als we terug zijn in de stad. Aardige mensen, net een jaar getrouwd, nu zwanger. Dus of ze volgend jaar willen/kunnen swappen, vragen we ons af.

De rest van de middag besteden we in het park aan de west-kant van Manhattan. Een beetje naar de bootjes en de flats aan de overkant kijken (“is dat nou New Jersey of Hoboken?”), genieten van 12 kleine jochies die in een kluitje voetballen (wie kan de bal raken?) terwijl professioneel uitgeruste coaches ze tactische aanwijzingen geven en ouders picknicken en aanmoedigen langs de kant van het veld. Ook gooien we onze frisbee en nemen we een biertje voor de moeite (het is warm!).


’s Avonds hadden we afgesproken met Najat en Boukhiar in de East Village. Zij waren bezig met hun eigen reis door de States na afloop van haar 3-maanden opleiding bij Harvard (Boston). We hadden afgesproken in de buurt van John’s Pizza op Bleecker Street, volgens de boekjes een van de beste pizzeria’s in de stad. Er stond dan ook een rij, maar toen wij vooraan stonden waren Najat en Boukhiar er nog niet. Uit de rij dus en een drankje in het cafe aan de overkant dan maar. Gelukkig kwam het andere stel kort daarna en konden we van onze slices genieten. We hebben bijgekletst, vakantie-plannen vergeleken en afgesproken voor een volgend etentje in een ander continent.

Dag 1 (Amsterdam - New york)

We gaan op vakantie! Huis is aan kant, alles ligt klaar voor Jim&Joe en Sam&Megan en we trekken de deur achter ons dicht. Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur! Op naar New York!
Vlucht met Delta, beetje slapen, beetje film kijken, beetje lezen, vliegen blijft vreselijk. Wel opvallend dat in Amerika de piloot ook bij de uitgang staat om “thank you” and “bye bye” te zeggen. Op JFK aangekomen, nemen we de bus naar de stad en het laatste stukje naar de YMCA met de metro. Om 14.30 zijn we in ons hostel, waar we een kleine kamer met een stapelbed hebben. Even opfrissen en dan het park in, ons hostel is namelijk vlak naast het park (63rd/central park west).
Daar is het zaterdagmiddag en dus druk. Iedereen geniet van de zon en doet meteen iets actiefs: baseball, volleybal op asfalt(!), beach volleybal op zand, frisbee-en, en het mooiste: rollerdisco. Op een afgezet stuk asfalt wordt muziek gedraaid en swingt iedereen op rolletjes (zowel rolschaatsen als inline skates). Oude negers, jonge meiden, hiphop-negers en middelbare dames, alles door elkaar.

We doen een decadent wijntje (grote bel voor $ 9) op het terras van de Boat House, waar we kijken naar de vele roeibootjes die er gehuurd zijn. Er komt zelf een echt Venetiaanse gondel voorbij, compleet met hoed en streepjes t-shirts.
Thuis een dutje en wat opfrissen, om ons klaar te maken voor de avond in Chinatown en Little Italy. We eten in een heerlijke Vietnamees van een formica-tafeltje, beetje zoals op de Zeedijk en wandelen dan langs de vele straatkraampjes (Marijke ziet weer veel leuke tassen) naar Little Italy, waar we koffie drinken. Mulberry street doet heel gezellig aan. Het grote 10-daagse feest hier, San Gennaro, is pas op 16 sept, dus we komen zeker terug.