Dag 3 (New York)

Vandaag hebben we echt een plan: het puntje van Manhattan, het museum op Ellis Island, dan via Wall Street naar de South Street Seaport en eten in de buurt van de YMCA (omdat we daar niet zo snel meer terugkomen). Na een bagel in het hostel dus met de metro naar het zuiden, waar we via Battery Park naar Clinton Castle lopen voor een kaartje naar de boot. Nog steeds strenge security, riem af, schoenen uit, alles in de scanner. We zien heel af en toe een Amerikaan een politieke voorkeursbutton dragen, maar verder merken we niets van de verkiezingsstrijd.

Op de boot wil natuurlijk iedereen een foto van zichzelf met Manhattan en/of het Vrijheidsbeeld op de achtergrond. Wij ook. We stappen uit bij Ellis Island en gaan het museum in.
We zijn vroeg, dus het museum is nog lekker rustig en we kunnen overal de indrukwekkende bewijsstukken zien, de uitleg en verslagen lezen en soms ook horen (oral history, bandopnames van oude mensen die als kind hier zijn aangekomen en vanaf 1985 zijn geinterviewd). Wat ons opviel was dat maar 2% echt werd afgewezen (wat nog steeds kon neerkomen op 5000 man/vrouw per maand) terwijl ze een behoorlijk rigoreus selectieproces moesten doorlopen met dokters, tandartsen, psychologen, taaltests en, indien nodig, verhoren en getuigenissen van familieleden of bekenden. De hele wandeling die immigranten (of zijn het economische asielzoekers?) moesten doorlopen konden we stap voor stap volgen, van aankomst met de boot tot en met het kopen van een treinkaartje naar de uiteindelijke bestemming. Terug in de centrale hal werden nog wat statistieken duidelijk getoond en konden we bijvoorbeeld zien dat Nederlanders voornamelijk in Michigan, Pennsylvania en Californie terecht kwamen. Buiten, in de tuin met een fantastisch uitzicht op Manhattan, stond nog een gigantische muur van metalen platen (wall of fame) met namen van iets van een half miljoen immigranten waaronder een paar Boersma’s. Ook in de computer binnen bleken een of twee Kornelis Boersma’s vastgelegd te zijn als immigranten uit 1910.

Terug met de boot, nog meer foto’s schieten, en dan het echte zakencentrum in. Hier gebeurt het allemaal, hier zouden al die mensen pak snel van stoep naar stoep en van kantoor naar kantoor moeten rennen. Dat viel een beetje tegen. Het was misschien net te laat om iedereen vanuit de lunchtentjes naar kantoor te zien rennen, want we zagen toch echt meer toeristen dan zakenlui. Oh, en bewaking, die zagen we ook, vooral rond de Bank of America en de beurs, de NYSE. We zijn ook bij Ground Zero geweest en ook daar waren we niet zo onder de indruk. Peter omdat hij wel vaker een grote bouwput had gezien (want dat is het nu) en Marijke misschien omdat ze het al eerder had gezien.
Niemand heeft ons trouwens nog kunnen vertellen hoe de memorial ceremony er uit zag, misschien hebben jullie dat wel op het 8-uurjournaal gezien.

Na het shoppen in het ene warenhuis zijn we doorgelopen naar de South Street pier waar het volgende winkelcentrum op ons wachtte. Veel gekeken, niks gekocht. Wel heeft Marijke 3 minuten rugmassage gehad van een massagestoel (1 $), het voelde net alsof er handen aan haar rug zaten. Briljante uitvinding!
Nadat we ons in de YMCA weer even hadden opgefrist besloten we een simpel, snel etentje te doen omdat we de volgende dag toch wel erg vroeg moesten opstaan. Het werd dus de Deli, een buurtsuper met lopend buffet en, heel cliche, een Indier achter de toonbank (zie de Simpsons). Lekker een bakje samenstellen met italiaanse en chinees en amerikaans eten door elkaar, wegen en afrekenen.